Aclarando concetos y términos

Os bloqueadores hormonais en menores trans úsanse ao comezo da puberdade, polo que definiremos en primeiro lugar este concepto. Á parte dos seus aspectos sociais é un proceso biolóxico controlado pola glándula pituitaria. Vén en cinco etapas, coñecidas como Tanner (etapas 1 a 5). Tanner 1 é basicamente o nacemento ata o inicio da puberdade, mentres que Tanner 2 é o comezo da puberdade (período no que se debe administrar os bloqueadores hormonais en aquelxs nenxs trans que así o desexen).
Xa aos 8 ou 9 anos nalgunhas persoas e tan tarde como 16 anos noutros, a glándula pituitaria provoca a liberación da hormona luteinizante (LH) e a hormona folículo estimulante (FSH). Estes afectan aos testículos nos corpos masculinos e os ovarios en corpos femininos, facendo que se crezan en tamaño e logo liberen as súas hormonas características.
A maioría dos cambios que asociamos coas diferenzas entre nenxs e adultxs son o resultado das hormonas sexuais liberadas durante a puberdade antes que cos cromosomas: cabezas e as mans máis grandes dos homes, os peitos das mulleres e outras curvas características, así como as voces máis profundas dos homes e a lanuxe facial, son un resultado da exposición de hormonas sexuais. Un corpo que non estea exposto ás hormonas sexuais non entrará na puberdade física.
Unha das razóns polas que se utilizan bloqueadores de puberdade é proporcionar xs nenxs trans o tempo para crecer o suficientemente madurx como para ser capaz de tomar unha decisión sobre o seu desexo ou non de modificar o seu corpo a través de tratamentos hormonais cruzados (normalmente a partir dos 14-16 anos).
Os tratamentos con bloqueadores están baseados na experiencia da Clínica de Xénero de Amsterdan, na cal no ano 2000 iníciase un protocolo, con 70 persoas, de supresión da puberdade co uso de análogos das hormonas liberadoras das gonadotrofinas (GnRHa); non cabe dúbida de que o protocolo seguido nesta clínica foi pioneiro e desempeñou un papel de liderado internacional.
Estas primeiras 70 persoas participantes neste protocolo entre 2000 e 2008, mostraron un mellor funcionamento psicolóxico, ningunha optou por abandonar o tratamento supresor puberal, e todas comezaron posteriormente con tratamento hormonal cruzado para a reasignación de sexo. O seguimento posterior deste grupo amosa que estas persoas melloraran os síntomas conductuais, emocionais e depresivos con probas psicométricas. (Children and Adolescents With Gender Identity Disorder Referred to a Pediatric Medical Center.)
Se o tratamento iníciase en fases iniciais non se producen os cambios físicos non desexados, e si se realiza en estadios puberales avanzados paralízase o desenvolvemento, pero as características aparecidas non regresan. Por exemplo, nos mozos trans (sexo asignado moza), as mamas volveranse máis pequenas e interromperán as menstruaciones e en mozas trans (sexo asignado mozo) pararase a virilización e diminuirá o volume testicular.
Os diferentes autores e autoras indican este tratamento na idea de que esta terapia é reversible, se o ou a púber non quere continuar co tratamento, se non persiste na adolescencia a “disforia de xénero”, déixanse de utilizar os aGnRH, e a puberdade reiníciase, desenvolvéndose os caracteres sexuais secundarios do sexo asignado.

É un termo eminentemente médico. O DSM-V defínea como a incongruencia entre o xénero sentido e o xénero asignado. Anteriormente utilizouse a palabra disforia de xénero como sinónimo de transexualidade, pero o seu uso hoxe en día é inadecuado xa que é un termo patoloxizante. Por tanto a disforia de xénero, está relacionada co malestar e consecuencias psicolóxicas que provoca a vivencia dun corpo que vai nunha dirección diferente á súa identidade sexual ou as dificultades sociais que poden provocar o rexeitamento social á diferenza e a transfobia social.
O grao de “disforia” é variable, e mesmo inexistente en moitas persoas transexuais, dependendo, en gran medida das presións externas que sufrisen ao longo da súa vida contorna ao seu corpo e a súa identidade. Non todxs xs menores transexuais presentan disforia de xénero, e que algunhas persoas transexuais necesiten modificar os seus xenitais, tampouco implica necesariamente que os detesten.
A Resolución do Consello de Europa do 22 de abril de 2015, no seu punto 3 considera unha violación dos Dereitos Fundamentais entre outros, o diagnóstico da transexualidad como enfermidade mental. Así mesmo, o Comisario de Dereitos Humanos do Consello de Europa, Thomas Hammarberg, solicitou á OMS a despatoloxización da transexualidade, declarando que a disforia de xénero debe deixar de considerarse como enfermidade mental nos países do Consello de Europa e os organismos internacionais da saúde.

Formas de manifestar o xénero dunha persoa, que se manifesta nas maneiras de falar, comportarse, mostrarse ante outras persoas, vestirse, e a elección de xoguetes ou as actividades que prefire. As expresións de xénero están altamente influenciadas polo contexto e cultura predominante.
É un home que foi asignado como muller ao nacer atendendo ao seu xenital, pero cuxa identidade sexual é home.

O tránsito realízase desde o sexo asignado (muller) ao actual (home) non tratándose como un proceso con comezo e final. Algúns homes transexuais non se identifican cun termo moi usado: FtM (Female to Male, de feminino a home), argumentando que eles foron sempre homes, así que se autodenominan MtM (Male to Male, ou de neno a neno )

Ao nacer por interpretación visual dos xenitais predíse e asigna un sexo, neno ou nena. Segundo este sexo asignado, rexístrasenos no Rexistro Civil cun nome e xénero, e trátasenos de acordo a esta predición. Naqueles casos nos que unha persoa trans* quere rectificar este nome e sexo que non sente como propio, ha de realizar unha serie de trámites legais.

É o sexo sentido como propio independentemente do xenital ou corpo no que naciches, e que autodefine á persoa como home ou muller (en ocasións como as dúas cousas ou como ningunha). A identidade sexual non se elixe ou se prefire, ése, e esta confórmase aos 3-4 anos.

A intersexualidad defínese como unha condición natural na que unha persoa presenta unha discrepancia entre o seu sexo cromosómico (XX/XY), os seus xenitais (vaxina e pene) e as suas gónadas (ovarios ou testículos), presentando características propias de ambos sexos. Isto foi o que motivou que durante moitos anos coñecíase erroneamente como hermafroditismo.
Ademais da ambigüidade xenital, poden verse casos caracterizados pola fusión parcial dos beizos vaxinais, de micropenes ou clitoromegalia (agrandamiento do clítoris), ausencia ou atraso marcado da puberdade, penes con abertura en sitios diferente á punta, testículos que non descenden, podendo resultar ovarios, entre outras.
Aínda que a cirurxía reconstructiva é unha opción en moitos casos, está claro que este é un fenómeno moi complexo e cuxo tratamento ten serias implicacións a curto e longo prazo, e sempre se debe tomar en conta a opinión dxs nenxs ou mozas implicadxs, o cal, lamentablemente, non sempre ocorre, provocando graves frustracións perfectamente evitables.

É unha muller que foi asignada como home ao nacer atendendo ao seu xenital, pero cuxa identidade sexual é muller.
O tránsito realízase desde o sexo asignado (home) ao actual (muller) non tratándose como un proceso con comezo e final . Algunhas mulleres transexuais non se identifican cun termo moi usado: MTF (Male to Female, de home a muller), argumentando que elas foron sempre mulleres.

A orientación sexual é unha atracción emocional, romántica, sexual ou afectiva duradeira cara a outras persoas. A orientación sexual non é o mesmo que a identidade sexual (saberse e sentirse home ou muller independentemente do corpo no que naciches). Algunhas das orientacións sexuais poden ser:
-Heterosexualidade: É a orientación sexual caracterizada pola atracción sexual e emocional cara a persoas de distinto sexo.
-Homosexualidade: É a orientación sexual caracterizada pola atracción sexual e afectiva cara a individuos do mesmo sexo. Coloquialmente para identificar os homes homosexuais chámanselles gais, e ás mulleres homosexuais lesbianas.
-Bisexualidade: É a orientación sexual caracterizada pola atracción sexual e sentimental cara a persoas tanto da súa mesmo sexo como do sexo oposto. A diferenza coa homosexualidade é que tamén te sentes atraído sexualmente e sentimentalmente por persoas do sexo oposto
-Pansexualidade: A pansexualidade, tamén demoniada omnisexualidade, polisexualidade ou trisexualidade é unha orientación sexual caracterizada pola atracción sexual ou romántica por outras persoas independentemente do sexo e xénero das mesmas. Por tanto, xs pansexuais poden sentirse atraídos por homes e mulleres cisexuais e tamén por aquelas persoas que non se senten identificadas co seu xénero, incluíndo así, por exemplo, a intersexuais, transexuais e interxéneros.
-Asexualidade: É a falta de orientación e desexo sexuais. As persoas asexuais non senten atracción sexual ou física cara a ningunha outra persoa e non senten desexo polo pracer sexual, polo que non se identifican con ningunha orientación sexual definida. Non é habitual que adoiten namorarse ou teñan parella. Tenden a crear un lazo afectivo cara á súa parella (se a teñen), aínda que este non implique o sexo polo medio.

É aquela persoa a que se lle asignou unha identidade sexual que si corresponde coa sentida.

Unha persoa transexual é aquela que sente unha disconformidade interna ou psicolóxica entre o sexo asignado ao nacer e o sexo ao que sente pertencer e co que quere vivir socialmente. Moitas persoas transexuais senten esta desconformidade dende os 3-4 anos, e así a manifesta se se lle dá a liberdade para facelo.
Aínda que non todas, moitas persoas transexuais senten a necesidade de acomodar o seu corpo ao sexo sentido a través de tratamentos hormonais, e alguns ademais, acceden a outro tipo de tratamentos máis complexos e/ou cirurxías (mastectomías, vaginoplastias,..) .
A identidade sexual é vivida de forma única e individualizada por tanto hai tantas identidades como persoas.

É a ciruxía que ten como finalidade dotar ás persoas transexuais duns xenitais externos de acordo co seu xénero.
Refírese ás cirurxías mediante as cales se modifican os xenitais por nacemento dunha persoa para que sexan como os do sexo co que o usuarix se identifica. Esta cirurxía adoita realizarse a persoas transexuais que optan a ela como parte do seu “cambio de sexo”.
Tamén se realiza en casos de intersexualidade (especialmente na infancia e sen saber de certo, cal é realmente a súa identidade sexual).
O proceso coñécese por varios nomes, tales como cirurxía de reasignación sexual (CRS), cirurxía de reasignación de xénero, cirurxía de reconstrución xenital e cirurxía de reasignación xenital, entre outros termos médicos como, por exemplo, genitoplastia feminizante ou penectomía, orquiectomía e vaxinoplastia, que no ámbito clínico utilízanse para as mulleres transexuais.
Para os homes transexuais emprégase genitoplastia masculinizante, metoidioplastia ou faloplastia.

Ao nacer, por interpretación visual dos xenitais predíse e asigna un sexo ao recentemente nacidx, neno ou nena. Na maioría dos casos, adoita coincidir a identidade sexual do bebé cos xenitais que socialmente están admitidos como os correspondentes a ese sexo, pero noutras ocasións isto non é así, é o caso das persoas trans.

Termo paraugas, que engloba a todas aquelas identidades sexuais e/ou de xénero e expresións de xénero non normativas. Inclúe persoas transexuais, transxénero, queer, xénero fluído,.. ou outras definicións de xénero alternativo que forman parte da diversidade.

A condición de persoa transexual non é caprichosa, senón que é unha condición coa que se nace e da que resulta que a persoa ten unha disconformidade interna entre o sexo asignado ao nacer e o sexo ao que sente pertencer e co que quere vivir socialmente. Por tanto un/ha non prefire ou elixe o sexo, simplemente É.
A transexualidade non é unha enfermidade, nin un trastorno, é unha variante máis da diversidade humana. Estudos recentes falan dunha prevalencia de 1/1.000 nadxs.
É preciso ademais establecer diferenzas entre a transexualidade e outros termos como o travestismo, debido a que a nivel social adoita ser común que ambas se consideren igual.
A principal diferenza é que o ou a travesti non sente un desaxuste entre o corpo e o seu sexo, simplemente resúltalles divertido xogar con ambas as identidades, mentres que no caso da persoa transexual esta diferenza leva moitas veces sufrimento e insatisfacción.

É o odio, medo irracional, incomodidade e rexeitamento sistemático cara ás persoas transexuais ou transxénero. Debido a que as persoas gai e lesbianas frecuentemente transgreden as normas do xénero, a mesma está vinculada á homofobia máis xeneralizada.

Denomínase tránsito social ao proceso no que as persoas trans, ábrense ao mundo mostrándose segundo o sexo sentido, é dicir, viven socialmente de acordo ao seu sexo sentido. É fundamental que toda a súa contorna e familia chámelles polo nome co que se identifican e que se lles permita comportarse e vestirse de acordo coa súa identidade sexual en todos os ámbitos da súa vida: educativo, sanitario, social, deportivo e legal.
Cando un menor trans realiza o tránsito social co apoio da súa familia, séntese moito mellor, é máis feliz e empezan a desaparecer medos, ansiedades e preocupacións. Moitxs nenxs trans ao sentirse aceptadxs, queridxs e respetadxs, melloran notablemente o seu rendemento académico.

O obxectivo do tratamento hormonal nas persoas trans, é suprimir ou minimizar os caracteres sexuais secundarios orixinais e inducir os do sexo buscado.
No caso das mulleres trans hai que ter en conta que os estróxenos non eliminan todos os trazos do sexo orixinalmente asignado nin actúan por igual en todas as persoas. Nas persoas trans M-F non hai forma de revertir os efectos da testosterona sobre o esqueleto: a maior talla, a forma da mandíbula, o tamaño e forma de mans e pés, así como a estreiteza da pelvis non reverten unha vez alcanzado o tamaño final despois da puberdade.
Do mesmo xeito, o tratamento pode non dar os resultados esperados en relación coa redución da barba ou o desenvolvemento mamario. Pode haber, en forma variable, unha diminución da forza e a masa muscular. Os testículos poden diminuír ata un 20% o seu tamaño no primeiro ano: hai cambios atróficos e con perda das células de Leydig e Sertoli. Isto leva a unha baixa evidente da espermatogénesis e á infertilidade consecuente.
No caso dos mozos trans os primeiros cambios, do mesmo xeito que nas mozas, son os cambios psico-emocionais: aumento da líbido e do desexo sexual, sensación por momentos de contrariedade, euforia, hiperactividade, diminución das emocións e do sentimento. Despois, aos poucos, a pel do rostro vólvese máis graxenta e engrósase (producindo na maioría dos casos a acne típica dos adolescentes). A voz comeza a sufrir modificación, pois as cordas vocais engrósanse producindo unha voz máis grave ata alcanzar un timbre masculino. Isto explica a aparición dos galos e afonías -típicos dos adolescentes-.A menstruación desaparecerá nos primeiros meses reversiblemente, logo definitivamente. As faccións aos poucos endurécense, se masculinizan.

Queremos construir un mundo mellor para xs nosxs fillxs.

¿Acompáñasnos?